Arnhemse Avonturen 14

Arnhemse Avonturen 14
De herfstvakantie slaat ook in Arnhem meedogenloos toe. Er staan een week lang geen politieke activiteiten op de Provinciale agenda.”Cold Turkey” heet zoiets in verslavingstermen.
We zullen er door heen moeten. Maar er is een lichtpuntje. Buiten het achterstallig leeswerk is er tenminste nog één afspraak.
Slechts eentje en op de woensdag, maar we klampen ons er aan vast.
Woensdag 19 oktober heb ik, samen met Bastiaan Meerburg, een afspraak in Neede. Het is bij een particulier die ons uitgenodigd heeft om eens naar het natuurgebied “het Noordijkerveld” te kijken. Na eerst samen, in de huiskamer van de oude boerderij, de documentatie gelezen en over de achtergrond gesproken te hebben, gaan we op weg. Met zijn drieën in de Suzuki Alto van onze gids is een wat krappe zit, maar het wordt een leerzame tocht. Veel wensen om dit mooie gebied samen te voegen en natte natuur een kans te geven, bepalen de gedreven uitleg.
Het heeft die middag stevig geonweerd dus aan dat “natte” heeft de natuur zelf, al gevolg gegeven.
Maandagavond 24 oktober heeft het bestuur van de VVD afdeling Winterswijk gevraagd of ik even in de bestuursvergadering langs wil komen. Dat bestuur vergadert altijd in het baarhuisje op de oude algemene begraafplaats. Het is aardedonker als ik arriveer en dat geeft toch altijd een aparte sfeer. Binnen is het gelukkig “levendig” genoeg en we doen snel en accuraat zaken over het programma van de ALV die morgenavond zal worden gehouden.
Dinsdagavond is het dan ALV van de VVD. Ditmaal in de Sevinck Mölle en de zaal loopt tegen half acht langzaam vol. Het eerste deel is de standaard vergadering. Maar na de pauze komt de reden van mijn bezoek aan het baarhuisje aan de orde. Dan houd ik een ronde tafel gesprek met Conny Bieze, onze VVD gedeputeerde en Gertjan te Gronde onze Winterswijkse wethouder.
Dat is een nieuwe ervaring voor mij. Dat had ik nog niet eerder gedaan. Maar al snel hebben we een gesprek waarbij we eigenlijk vergeten dat er een hele schare VVD’ers om ons heen zit te luisteren. De onderwerpen, die ik op mijn papiertje had staan, komen goed aan de orde en we vullen de beschikbare tijd exact. Aan de reacties achteraf kan ik merken dat het gewaardeerd werd.
Woensdag 26 oktober is het weer een normale Arnhemse dag. Alleen is het begin (luxe) wat later dan normaal. Om 12.30 beginnen we met een sessie over klimaatbeleid en energietransitie.
Provinciaal klimaatbeleid vind ik overbodige “feel good” beleid. Daar moeten we mee stoppen en ons gaan bemoeien met die zaken waarop we als provincie wel invloed hebben. Voor diegenen die wat meer willen weten over ons standpunt: http://www.vvdgelderland.nl/actueel_5836/40748/ doet daar verslag van.
Een van de inleiders is Prof Pier Vellinga, een van de voormalige standaard congresbezoekers van Jacqueline Cramer. Dan weet je het wel. Blijkt ook zo te zijn. Als ik vragen stel of tegenargumenten aanvoer of op vooringenomenheid in zijn argumentatie wijs, is hoon mijn deel.
De rest van de sessie wordt ik of hooghartig of meewarig aangekeken. Wat een arrogantie!
De rest van de middag gaat op aan een bespreking van de nieuwe provinciale revolverende fondsen. Dat is een ingewikkeld onderwerp en tegen vijven is het begripsvermogen van de meeste commissieleden ver onder het nulpunt gezakt. Tijd voor een broodje.
Aansluitend nog een (te) lange vergadering van de commissie MIE. Weer krijgen we de agenda niet af. Er zal een derde avond nodig zijn om alles te bespreken.
Het meest verrassend wordt het standpunt over de Traverse Dieren. In de coalitie blijkt een meerderheid te bestaan voor de “lange variant”. Dat wordt slikken voor onze gedeputeerde.
Donderdag 27 oktober zou ik een bespreking bij de KvK in Arnhem hebben. Als we, na een vroege wekker, op ons “rendez vous” punt in Varsseveld staan, blijkt de KvK de bespreking ondertussen afgelast te hebben.
Lekker op tijd zoiets.
De vrijdag en zaterdag worden in gepast zweten doorgebracht. Mijn jongste zoon en zijn levensgezellin hebben besloten de huiskamer een “nieuwe look” te willen geven.
Dat betekent nogal wat. Lange tochten naar de Ikea (niet mijn favoriete plek) zwaar beladen terug en de rest van de dagen diep in de montage-instructies duiken. Een wetenschap op zich.
Vooral een van de meubels geeft hoofdbrekens. Drie maal achter elkaar alles demonteren en opnieuw beginnen voordat we alle puzzels die de gestoorde Zweedse ontwerpers hebben ingebakken, opgelost hebben. Maar dan heb je ook wat!

En de zondag? Dan schrijven we blogjes zoals deze.