Week 10 uit Winterswijk en omgeving

Manke Nelis, verkiezingen en kleine zorgen.

Ik was, een aantal weken terug, al wat pessimistisch over Manke Nelis.
Zijn kansen werden laag ingeschat.
Officieel kan ik MIA niet wijzigen in KIA.
Maar er zijn wat sporen (achter in de tuin) aangetroffen die twijfel zaaien. Was er een fataal einde?
We zullen het waarschijnlijk nooit weten. Maar een nieuwe verrassing diende zich aan.
Het weekend kende, voor het eerst, zacht weer.
Wat doe je dan? Je gaat de rommel van de winter opruimen. Dus de grashark uit de garage en aan de slag met het opruimen van hopen oude bladeren.
In een hoekje tegen de garagemuur lag een flinke opgewaaide hoop.
Fluks de hark erdoor. Dat ging wat zwaar. Wat steviger aangezet en wat harkte ik tevoorschijn?
Erik de Egel. In een stevig prikkelende maar slapende bol, had mijnheer zijn winter in die hoek doorgebracht.
Aangezien de luiwammes zelfs van deze behandeling niet wakker wenste te worden, hebben we hem maar weer in de bladeren ingegraven. Goede smoes om daar niet verder te gaan!

Het was mij overigens het weekje wel. Campagnevoeren ging mij niet in de koude kleren zitten.
Dat bleek onverwacht inspannend. Het vroeg een tol, zogezegd.
En het is altijd maar afwachten wat het resultaat zal zijn.
Dat viel dus enorm mee. Daar werd ik bescheiden van.
In Winterswijk 40% van de VVD stemmen als voorkeurstem maakte mij dankbaar. Maar een dubbel aantal uit geheel Gelderland was werkelijk onverwacht. Het zorgt voor een belofte aan jezelf.
3884 voorkeurstemmen betekent vertrouwen. Dat zal ik de komende jaren waar moeten maken.
Dat zorgt voor een verplichting, waar zorgvuldig mee moet worden omgegaan.

Overigens zijn die Gelderse beslommeringen peanuts vergeleken met het wereldnieuws.
Wat er de afgelopen dagen in Japan gebeurde slaat natuurlijk alles.
Ongelofelijk wat een natuurgeweld.
Stel je eens voor, je zit rustig achter de PC, een blogje te schrijven of iets dergelijks en zo’n muur van water komt op je af.
Gruwelijk onbetekenend zijn we dan.
Alles om je heen wordt weggevaagd.
Zit stil lezer en denk je in die situatie. Ik wordt er koud van.
Dan zorgt de hedendaagse techniek er ook nog eens voor, dat alles visueel wordt.
Van elke ramp verschijnen vroeg of laat wel beelden.
Je ziet een automobilist een hopeloze race rijden tegen de achtervolgende golven. Even later, weg!
It puts things back in perspective.

Nee, dan zijn we weer blij om hoog en droog in Corle, Winterswijk stukken te moeten lezen voor de Provincie. Als dat mijn enige zorg voor vandaag is, dan zijn dat kleine zorgen. Dan is het goed.

Chris van den Bos

Week 9 uit Winterswijk en omgeving

Aangeboden op Marktplaats, een sneeuwschuiver niet gebruikt.

Basta, finito, klaar, ready, t’is beurt, completo, finish, done, hoe het allemaal ook mag heten, vind ik niet zo interessant. Maar wel het gevoel. De campagne is voorbij, de verkiezingen zijn geweest.
De uitslag lijkt helder alhoewel we nog even op morgen 7 maart moeten wachten voor de definitieve helderheid. Dan zal Paulien Krikke in Arnhem de uiteindelijke uitslag bekend maken.
Vijf dagen na dato! En dat in een modern land!

Ach jongen ik ben al zo oud, sprak de grijsaard tegen de jongeling. In mijn dagen stemden ze zelfs nog met de computer!

Maar ja wij hebben een mijnheer Gongrijp gehad. Lang leve het rode potlood!
Maandag ga ik eerst naar Arnhem voor wat administratieve zaken en voor de definitieve uitslag.
Mogelijk zullen nog wat kandidaten de kiesdrempel halen en kan de lijst nog veranderen.
Niets is nu nog zeker. De kiesdrempel is 4065 stemmen. Dat kan in een grote stad “gemakkelijker” gehaald worden dan in een dorp. Dat is nog wel spannend, want Anja Prins op nummer 7 uit Apeldoorn heeft dit al gehaald. Er komen dus sowieso veranderingen. Tot nu toe zijn pas de resultaten van zes Achterhoekse gemeentes bekend en staat mijn teller op 2084.
Afwachten waar we uitkomen dus.

Dan de sneeuwschuiver. Het citaat van Job Cohen.
De sneeuwschuiver waarmee hij “alle plannen van rechts” gewoon van de wereld zou schuiven.
Wat is die partij toch zuur, wat zijn ze toch negatief en conservatief. Niets mag veranderen.
We weten dat het aanbod speciaal onderwijs in de laatste jaren verdubbeld is. Zonder enige reden. Daar is door de sector zelf dus veel te makkelijk mee om gegaan. Dat wordt onbetaalbaar en gaat ten koste van diegenen die het werkelijk nodig hebben.
We weten dat tegenwoordig een op elke vijf jongeren een soort rugzakje voor speciale ondersteuning heeft. Dat met die jongeren iets mis is. Een op de vijf. Dat gelooft toch niemand?
Daar is een hele “hulp industrie” schuldig aan.
Net als met de “asiel industrie”.
Men verdient daar zijn brood en de regel is, hoe meer behoefte, hoe meer carrière er kan worden gemaakt.
Ook vindt iedereen dat de overheid uit zijn krachten is gegroeid.
Dat er veel te veel bureaucratie is.
Dat er veel te veel onzinnige regels zijn.
Dat het ambtenarenapparaat tot nu toe alleen maar groeit.
Als het kabinet Rutte daar iets aan wil doen, worden de meest onzinnige, op het sentiment spelende, argumenten gebruikt om het Malieveld weer vol te krijgen. Conservatief negativisme dat is het.
Daarom spreek ik de laatste tijd consequent van progressief rechts en conservatief links.

Maar laten we deze litanie van voorbeelden maar even stoppen.
Er zijn er genoeg.
Want ik moet even eerlijk zijn. Ik ben eigenlijk best blij met Job Cohen.
Ondanks mijn vele kritiek op wat de man doet.
Laat hem maar doorgaan met zijn gehakkelde betogen. Met zijn negativisme. Met zijn conservatisme. Het is feitelijk de meest ideale fractieleider die de PvdA kan hebben.

Voor een liberaal dan!

Chris van den Bos