Week 19 uit de omgeving van Winterswijk

Een geknipte navelstreng en verstand na afkoeling.

Mensen die mij kennen weten dat ik militair van beroep ben geweest. Van 1968 tot 2005 heb ik maandelijks een bijdrage van Hare Majesteit op mijn bankrekening mogen ontvangen. Een hele tijd.
Het grootste deel daarvan heb ik zogezegd “paraat gezeten”.
Dat wil zeggen dat ik bij het Legerkorps of de Legerkorpstroepen heb gediend. Daar was je best trots op.
Bij de Nationale Sector, het Commando Opleidingen en de Staven zaten de kneuzen, bij het Legerkorps de kerels. Om het maar eens heel kort door de bocht te zeggen. Waar je bij behoorde was o.m. te zien aan het embleem op de mouw van de uniform. Bij het Legerkorps was dat het drie kleurig schild en later het zwaard op een groen schild.
Maar op enig moment moest ook ik een “Haagse toer” doen. Daar was niet onderuit te komen en ik heb 3 jaar in het Haagse bij de Dienst Materieel gewerkt.
Feitelijk moest ik in die periode dus het Legerkorps embleem van de schouder halen. Maar dat deed je niet. En bij de bezoeken aan het Legerkorps had men dat wel kunnen eisen. Alleen gebeurde dat niet. Men was niet dom bij het Legerkorps. Ik werkte aan materieelprojecten voor datzelfde Korps. En wat is dan mooier als dat gedaan wordt door iemand die eigenlijk, in zijn hart, bij je blijft horen. Dat garandeert echte betrokkenheid. Van een oogje toeknijpen wordt je zo alleen maar beter.

Waarom dit verhaal?
Na twaalf jaren gemeenteraadslid ben ik nu naar Provinciale Staten vertrokken. Aan ons college heb ik aangegeven zoveel mogelijk voor Winterswijk te willen blijven betekenen. Ik heb gevraagd om op de verzendlijst van de stukken (internet) te blijven staan. Dan kan ik bijblijven in wat er in Winterswijk speelt en kan telkens zien waar eventueel Provinciaal voordeel valt te behalen. Ook heb ik gevraagd de sleutel van het Stadhuis te mogen houden. Daarmee kon ik nog steeds, in het weekend, even snel de stukken lezen. Zo betrokken wilde ik graag zijn en blijven.
Enfin, binnen luttele dagen werd ik van de verzendlijst gewipt (weg is weg tenslotte nietwaar?) en kreeg ik een telefoontje of ik de sleutel eens kon brengen. Dat heb ik dezelfde middag maar gedaan.
Nu is het zo dat mensen, na een geboorte, hun eigen navelstreng ook niet doorknippen. Dat doet een ander. Dus het zal wel normaal zijn. Maar is het slim?
Als ik een heel milde bui heb, dan zou ik zeggen, Nee het is niet slim!

Los van de lokale problematiek zijn er mensen die je steeds blijven verbazen. Soms zelfs een beetje in stilte over de rooie krijgen. Voor mij is Job Cohen er zo een.
Dat de integratie in Nederland een mislukt en uit de hand gelopen project is, hoef ik velen niet te vertellen. Ga eens wandelen in bepaalde wijken in Gouda, Rotterdam, Den Haag of Utrecht. Ga eens naar geheel Amsterdam of lees eens wat in misdaadstatistieken. Het wordt vanzelf wel duidelijk.
Wie daar voor verantwoordelijk zijn, snapt men in Nederland ook wel. Het is volgens mij de grootste reden voor “de ruk naar rechts”. Voor velen staat de PvdA daarbij symbool voor het pamperen, het theedrinken, het wegkijken, het niet ingrijpen en het zo laten groeien van het probleem.
Maar wat lees ik dan voor uitspraken van Job Cohen ergens ver weg in het koude Noorwegen:
"We zijn niet goed omgesprongen met migratie. Mensen zijn boos omdat ze vinden dat migranten beter worden behandeld."
Los van de initialen van deze mijnheer (JC, dus enige grond voor onbegrijpelijke uitspraken is er wel) vraag ik mij af hoe je zoiets durft te zeggen, zonder tegelijk iets over de schuldvraag te zeggen.
Het is verbluffend om te zien hoeveel reacties op het internet op deze quote te vinden zijn. De teneur is overal hetzelfde. Het is een teken van de glijvlucht die de PvdA (zie ook de peilingen) heeft ingezet.

Dus in het hoge noorden komt het verstand pas los. Het zal wel aan de lage temperaturen liggen.
Nu begrijp ik ook waarom ik altijd zoveel ijsblokjes in mijn whisky wil.
Chris van den Bos