Week 40 in Winterswijk e.o.

Drie maal links is ook rechts af.

Is er ooit een kabinet geformeerd dat zwaardere mediale tegenwind had? Ik vraag het mij af.
De afgelopen periode hebben we een onafzienbare rij aan beïnvloeding en manipulatie meegemaakt.
Wie herinnert zich niet de kans die Ernst Hirsch Ballin, na het CDA congres, kreeg in Buitenhof. Zonder enig kritisch tegengeluid. Nee, zelfs zonder tegenspeler kon EHB zijn heilige angsten en eigen zuiverheid ten toon spreiden.
Hoor en wederhoor, was dat niet een van die klassieke journalistieke principes?
Maar de opvolger van NOVA, het Nieuwsuur, ging daar nog overheen. Dat spande voor mij afgelopen maandagavond echt de kroon.
Twan Huys was onze objectieve gespreksleider. Ferrier en Koppejan zijn aangevers.
Of deze beiden zich wel realiseerden dat zij dit kabinet konden tegenhouden?
Of zij wel goed begrepen dat alleen hun tegenstem afdoende was?
Of zij nu vast niet konden zeggen dat hun bezwaren onoverkomelijk waren?
Het was stuitend om te zien en om aan te horen. Zelden heb ik zo zelfs de schijn aan objectiviteit zien verdwijnen. Onze Twan wilde bijna alles doen om dat verlossende woord maar te horen.
Nee, Twan. Het hemd is ook Ferrier en Koppejan nader dan de rok gebleken.
Die twee hebben hun minutes of fame gehad. Daar hoor je straks heel lang niets meer van.
Van Ferrier pas over twee jaar, als zij de kamer verlaat. 4 + 4 + 2 = 10 jaar, pensioen tot 65 is binnen.
Koppejan krijgt in de komende jaren een functie, ergens in Zeeland. Het zou mij niets verbazen.

Dan ons politieke proces van de eeuw. Ik hoorde daar een aardig statement over. Als wij China straks iets verwijten over Chinese dissidenten, krijgen wij per kerende post dezelfde kritiek terug.
Dat was bij Pauw en Witteman te horen. De heren waren er even heel erg stil van.
Zo hadden zij het klaarblijkelijk nog niet bekeken.
Maar het is ook een farce. Enerzijds door het optreden van Jan Moors. Onze rechter van dienst. Verminderd briljant. Zo noemden wij vroeger een dergelijke opmerking. En dan de volgende zittingsdag nog een keer. Die zweem van vooringenomenheid krijg je niet meer van dit proces af. Anderzijds door het gebrek aan inzicht van de klagers. Wat wilden die mensen in vredesnaam bereiken? Er is maar een winnaar. Onafhankelijk van de uitslag en dat is Geert Wilders.
Als hij verliest, dan groeit de PVV met handenvol zetels. In de slachtofferrol wordt de PVV met gemak de grootste partij van Nederland.
Was dat het doel van de klagers?
Als hij wint, dan ontstaat er een soort van legitimatie door de Nederlandse Staat van al zijn uitspraken. Dan is er een soort officiële, “het is waar” status aan gegeven.
Was dat het doel van de klagers?
En dan zo’n advocaat van de klagers die de rechtbank, na een keer gecontroleerd te zijn, verzoekt ontslagen te worden van de verplichting om te worden gefouilleerd!
Heeft die enig idee in welke wereld Geert Wilders moet leven?
En die mevrouw wil de aanklacht nog aanscherpen ook.
Het doet mij denken aan beelden van processen die ver van ons verwijderd zijn gevoerd. Brrrr.

Klap op de vuurpijl was het verhaal in Trouw over een lezing afgelopen zaterdag in de Utrechtse Jacobikerk door Femke Halsema. Wat moet ik daar nu mee. Enerzijds een heel voorzichtig begin van een begrip voor dwangaspecten van de Islam. Voor het overheersen van vrouwen en het niet veilig zijn van homosexuelen. Maar anderzijds het pleidooi dat een politieagente een hoofddoekje zou moeten kunnen dragen. Weg met de onpartijdigheid van de politie.
Kunnen we ook keppeltjes en grote kruizen en oranje Hare Krisna tafellakens, tatoeages en spannende FKK uitvoeringen in de Groen Links versie verwachten?
Wat een onzin. Wil je bij de politie, dan draag je de uniform zoals het hoort.
Wil je dat niet? Dan ga je niet bij de politie werken.

Wat een week. Laten we maar eindigen met het begin. Drie maal links is ook rechts af.
Chris van den Bos