Week 44 in Winterswijk e.o.

Goed gereedschap is het halve werk

Vorige week had ik het over de “dagen des oordeels” , de dagen waarop Winterswijk haar schulden moet gaan terugbetalen. In twee avonden moest de Raad de begroting voor 2011 vaststellen en erg vrolijk werd je niet van de inhoud daarvan.
Het is zo’ n beetje gelopen als ik had verwacht. Het voorgestelde dekkingsplan is, bijna ongewijzigd, vastgesteld en de gevolgen van de eerste ronde bezuinigen zullen langzaam voelbaar worden.
Een van de maatregelen is het verhogen van de OZB. Ik vind het een onevenwichtige maatregel. Slechts de helft van de bevolking wordt aangeslagen. Eigenaren van woningen en bedrijven betalen dit gelag. Huurders ontspringen zo die dans. Ook laat je onze inwoners opdraaien voor het beleid.
In de fractie heb ik mij daarom lang tegen de verhoging verzet. En als je iets niet wilt, moet je ook aangeven waar het geld dan wel vandaan komt. Daar had ik dus dekkingsvoorstellen voor bedacht.
Maar uiteindelijk vonden we elkaar. Dit is nu voor de VVD de maximale verhoging voor de komende periode geworden. En omdat ik verwacht dat de waardedaling van de panden de stijging van de tarieven zal nivelleren, heb ik mij bij de meerderheid neergelegd.

Tijdens de raadsvergadering krijg ik een paar onverwachte cadeautjes. De eerste is nog wel het meest onverwacht en raakt mij meer dan ik laat blijken.
Voor de vergadering raak ik in gesprek met wat toeschouwers en een vooraanstaand WB-lid.
De laatste vertrouwt me toe dat “de maakbare waarheid” hem in de politiek het meest stoort.
Maar als ik een ding durf te stellen, zegt hij, “is dat jij nooit een onwaarheid heb gesproken”.
Ik moet er van binnen van blozen. Het voelt inderdaad als een cadeau, zo’n opmerking van iemand die de afgelopen jaren geheel en van dichtbij heeft meegemaakt.
Het tweede cadeau komt uit de behandeling van de begroting zelf. Zowel op de eerste als tweede dag. Het gaat ineens om de betrouwbaarheid van onze ambtenaren. De Gelderlander maakt het zelfs tot kop van het artikel over onze begrotingsbehandeling.
Toen de VVD in de oppositie zat, was het “bon ton” om mij negatieve stemmingmakerij te verwijten.
Als nu blijkt dat zoiets zonder mij ook heel goed gaat, rehabiliteert dat wel een beetje.
Ook weer zo’n klein cadeautje dat van binnen een groot warm gevoel geeft.

Tijdens de behandeling verklaar ik de interruptie microfoon voor mij taboe. Ik heb zolang als fractievoorzitter in deze Raad gezeten, dat ik Johan op geen enkele wijze in de wielen wil rijden.
Hij krijgt mijn opmerkingen gefluisterd door en voor de rest hou ik mij stil.
Niet altijd makkelijk overigens.
Aan het einde van de twee dagen komt mijn derde en laatste cadeau. WB heeft vastgesteld dat de gemeente in zwaar financieel weer verkeerd en stelt, in een motie, een kerntakendiscussie voor.
Als VVD, wij hebben dat al eerder voorgesteld, kunnen wij ons daar dus prima in vinden. Maar wij stellen voor de aanbevelingen uit onze Nota schuldenpositie als een extra punt daarin op te nemen.
De gewijzigde motie wordt vervolgens Raadsbreed aangenomen.
Nu zullen tegenvallers in het eigen programma moeten worden opgelost (dus geen grepen in de reserve meer), gaan alle meevallers direct naar de schuld (kunnen dus niet “geparkeerd worden") en krijgen we voortaan klip en klaar te zien wat een investering ons kost.
Voor mij is dit iets waar ik al heel lang voor knok. Mijn derde cadeautje.

Onze wethouder krijgt zo prima gereedschap om aan het terugdringen van onze schulden te werken.
En, het is een oud gezegde, goed gereedschap is het halve werk.
Chris van den Bos