Week 30 in Winterswijk e.o.

Recht(s) zo die gaat…..
Een maritieme uitdrukking voor “koers houden”. Maar ook eentje die de laatste dagen geldt voor het formatieproces in Den Haag.
Laat het er nu naar uitzien dat mijn Titanic, tegen de verwachtingen in, de grote ijsberg heeft kunnen ontwijken. Dat er sprake kan zijn van een “behouden vaart”.
Weliswaar zijn we nog lang niet zeker van een behouden aankomst!
Maar de kans zit er in en dat telt!
Op het moment van schrijven, is het ontstaan van een minderheidskabinet van VVD en CDA met steun van de PVV een stevige mogelijkheid geworden.
Voor alle partijen zit daar voordeel in.

• De VVD krijgt de kans haar stevige campagne uitspraken over de versterking van onze economie en het beëindigen van “linkse hobby’s” als de kilometerheffing, waar te maken.
• De PVV krijgt invloed op het beleid t.a.v. integratie en immigratie en kan haar eigen geluid laten horen terwijl zij tegelijkertijd geen risico’s loopt doordat kwetsbare posities in een kabinet moeten worden ingevuld.
• Het CDA krijgt weer plekken voor al die collegae die niet verkozen zijn en kan de garantie voor godsdienstvrijheid verzekeren. Ook krijgt het CDA tijd om de wonden, die de samenwerking met de PvdA heeft opgeleverd, te laten helen.

Het enige gevaar zit nog bij de “mastodonten” in het CDA.
Kunnen zij accepteren dat de samenwerking met de PVV een must is.
Zien ze in dat als het CDA de PVV laat vallen, het zichzelf blijvend marginaliseert?
Ik hoop het maar.
Want een CDA congres kan nog een struikelblok zijn.
De verongelijkte reacties van Pechtold en Cohen zijn dat niet. De eerste ziet zijn grote tegenstrever Wilders winnen en heeft daar duidelijk moeite mee.
En de tweede? Ach, je zou kunnen zeggen “Job, well done”. Want met een groot strategisch inzicht heeft de leider van de PvdA, Job Cohen, de PVV persoonlijk in het zadel geholpen. Door voortijdig de deur naar een middenkabinet dicht te gooien, heeft hij het CDA deze coalitievorm binnen geloodst.
Ik ben hem daar monumentaal dankbaar voor.
Nu is het afwachten wat het regeerakkoord en het steunakkoord precies gaan inhouden.
Hopelijk wordt de geldverspilling bij ontwikkelingssamenwerking aangepakt.
Hopelijk wordt de gigantische subsidiecultuur in Nederland de nek omgedraaid.
Hopelijk krijgt het veiligheidsbeleid, zowel in blauw als groen, de beloofde body.
Hopelijk wordt de groei van onze staatschuld zo snel mogelijk aangepakt.
Enfin, eigenlijk zeg ik, hopelijk wordt het VVD programma zo snel mogelijk uitgevoerd.

Dit weekend is Nederland officieel weg uit Uruzgan. Door alle formatieperikelen zijn we het melodrama dat zich begin dit jaar afspeelde al weer bijna vergeten. Maar het was de PvdA die er voor zorgde dat alle inspanningen van de laatste vier jaar straks definitief verloren zullen zijn.
Ik heb mij altijd verwonderd over de naïviteit waarmee men dacht dat een aanwezigheid van enkele jaren iets zou uitrichten.
Wie herinnert zich nog het uitbreken van de oorlog in het voormalige Joegoslavië? Daar zitten we nog steeds! Weliswaar met een steeds kleinere aanwezigheid, maar dat is een gebied waarin wij onze samenleving en cultuur nog enigszins kunnen herkennen! Niet zo’n middeleeuwse maatschappij als de Afghaanse, waarover een tribale islam als een verstikkende deken ligt.
Dat kost een of twee generaties voor daar een blijvende vrede en welvaart kan worden gebracht.
Toch werd begin dit jaar de solidariteit met Afghanistan onderwerp van een politieke dorpsruzie. Wie heeft daar tijdens de verkiezingscampagne nog iets over gehoord? Niemand toch.
Op het gebied van vrede en veiligheid heeft Nederland sterkere schouders dan Afghanistan. Maar die solidariteit was ver te zoeken bij onze broeders van de Internationale.
Nee het zijn dan sterke schouders van anderen die de zware lasten mogen dragen.
Voor mij is het vanaf het begin simpel geweest. Je begint er aan en maakt het af, of je begint niet.
Op deze wijze zijn alle inspanningen (en verliezen) straks voor niets geweest.

En dat is een hele, hele trieste constatering.